Инсан огълу олды-олалы шай – яхшымы-яманмы яшай,

яхшы девирдеми-яман девирдеми яшай, заман зорлукъ –

ларына бойсунса да, эп даа яхшы яшайыштан умютини

узьмей, эп даа яхшы девирге, яхшы шараитке ынтыла.

Ялынъыз ынтыла дегиль, куреше, усанмай-талмай куреше.

    Дюньягъа намы кеткен магърур къырымтатар халкъы –

мызнынъ да бутюн кечмиши озь такъдири, сербестлиги

огърунда курешнен багълы олып кельмекте ве ойле де

девам этмекте. Бу куреште о ялынъыз озюне ве Аллагъа

ишана. Бу курешлер оны сюргюнликтен къуртарды, Ана-

Ватангъа, эдждатлар топрагъына алып кельди. Алем бу

халкънынъ джесюрлигине, такъдирге бойсунмагъанына,

магърурлыгъына, кимсеге баш эгмегенине сукълана,  ве:

«Айда, къырымтатарлар!» дей.

АЙДА, КЪЫРЫМТАТАРЛАР БУ!

Вакъыт келе, къыш сувугъы   

Дёне джошкъун баарьге.

Гедже къаранлыгъы кене

Дёне айдын саарьге .

Ярыкъ олсын, кунь ачылсын,

Айдынлансын юртымыз.

Ешилленсин Ярым ада,

Дженюбимиз, сыртымыз.

Эркес бол-бол нефес алып,

Билеклерни тюрермиз.

Баарь ве яз экип-сачып,

Кузьде сефа сюрермиз.

Келеджекке умют беслеп,

Бугунни токъ этермиз.

Пис ниетлер артта къалып,

Тамырын ёкъ этермиз.

Айда къырымтатарлар бу!

Сюрюнсе де йыкъылмаз.

Нидже зорлукълар корьсе де,

Яшар, асла ёкъ олмаз.

Яшасын, эм яшайджакъ о,

Гонъюли токъ олгъанджек.

Девлетчилик талап этип,

Юрт саиби олгъанджек.

Юрт саиби олур экен,

Макъсадына етеджек.

Тез вакъытта шу Къырымны

Бир топ чечек этеджек.